Την περασμένη Κυριακή 21 Νοεμβρίου ήταν μια μέρα όμορφη, ξεχωριστή και σίγουρα αξέχαστη.
Ήταν η μέρα που έτρεξα για πρώτη φορά 10 km στον Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο της θεσσαλονίκης.
Εδώ και περίπου λίγα χρόνια τρέχω δειλά δειλά και σιγά σιγά. Τρέχω γιατί ανακάλυψα την χαρά του τρεξίματος ή ακόμη καλύτερα την μετά-χαρά του τρεξίματος όπως μου αρέσει να την αποκαλώ.
Ήμουν από αυτές που δεν μπορούσα να τρέξω ούτε 50 μέτρα, κυριολεκτικά και χωρίς καμία υπερβολή. Ούτε 50 μέτρα δεν με συνόδευε η ανάσα μου αλλά ούτε και τα πόδια μου.
Με πείραζε κάπως αυτό, με ενοχλούσε το γεγονός πως αν και γυμναζόμουν συστηματικά, η ανάσα μου πάντα έμενε πίσω, δεν ακολουθούσε τα θέλω μου.
Ζήλευα αυτούς που ήξερα και ταξίδευαν σε άλλες πόλεις της Ελλάδας για να τρέξουν σε έναν Μαραθώνιο.
Με ενοχλούσε πως αν και παρατηρούσα αλλαγές βελτίωσης στο σώμα μου και στους μύες μου, η αντοχή μου με άφηνε πίσω… και τολμώ να πω με απογοήτευε…
Μπα δεν μπορώ εγώ να τρέξω, όλο έλεγα στον εαυτό μου, αλλά όχι με αποδοχή, μάλλον με παράπονο.
Πως και γιατί ενώ στα υπόλοιπα τα καταφέρνω, αυτό δεν το πετυχαίνω?
Με ενοχλούσε, αλλά και πάλι δεν ήξερα τι να το κάνω.
Μέχρι που μια μέρα σε ένα παιδικό πάρτυ έτυχε να κάτσω κοντά σε δυο μαμάδες που αργότερα αποτέλεσαν μεγάλη πηγή έμπνευσης για μένα.
Έτυχε λοιπόν να κάτσω δίπλα στην Στέλλα και την Εύη, Δύο γυναίκες που έτρεχαν στην πόλη της θεσσαλονίκης.
Κορίτσια τους λέω με ατόφια ειλικρίνεια, πολύ σας ζηλεύω που τρέχετε, εγώ δεν μπορώ ούτε 50 μέτρα.
Α μην ανυσηχείς, μου απαντάει η Στέλλα, το from sofa to 5k το ξέρεις;
Όχι απαντώ εγώ, αλλά σου λέω δεν μπορώ να τρέξω με τίποτα.
Κατέβασε το application και θα δεις πως μπορείς μου απαντάει με σιγουριά, είναι ακριβώς ότι χρειάζεσαι.
Δεν έδωσα σημασία, μιας και μου είχα κολλήσει την ταμπέλα της «δεν μπορείς εσύ να τρέξεις», οπότε δύσκολα τα πράγματα…αυτές οι ταμπέλες είναι συνήθως βαριές, ατσάλινες και άκαμπτες ή τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσεις πως θέλεις να την ξεφορτωθείς από πάνω σου αυτή την ταμπέλα και να φορέσεις μια άλλη, μια που να σου ταιριάζει περισσότερο.
Δεν θυμάμαι ποιά ακριβώς ήταν η μέρα, αλλά μια μέρα αποφάσισα να κατεβάσω το application from sofa to 5k, και να δω τι είναι αυτό που μου περιέγραφαν τα κορίτσια.
Δειλά και σούπερ διστακτικά ακολούθησα τις οδηγίες του coach που μιλούσε στα ακουστικά μου και ξεκίνησα να τρέχω για λίγα μόλις λεπτά. Μετά περπάτημα, πιο πολύ περπάτημα παρά τρέξιμο, σιγά και πολύ ομαλά.
Αυτό ήταν, αυτή την πρώτη μέρα ακολούθησαν πολλές επόμενες μέρες με την φωνή του coach στα ακουστικά μου, τον ορίζοντα της θάλασσας στα μάτια μου, και την ευγνωμοσύνη στα πόδια μου, μιας και είμαι γερή με 2 πόδια και μπορώ να τρέχω, κάτι όχι δεδομένο για όλους.
Μου πήρε πολύ καιρό, πολλούς μήνες να αυξήσω την ροή των χιλιομέτρων αλλά και την εκπαίδευση της ανάσας μου. Πολύ σιγά και με πάρα πολύ μικρά βήματα έβλεπα μια αχτίδα εξέλιξης στον ορίζοντα.
Υπήρχαν διαστήματα που το άφηνα το τρέξιμο και μετά με μεγάλη μου απογοήτευση ανακάλυπτα πως όσο το άφηνα τόσο με άφηνε και αυτό. Στο τρέξιμο δεν αρέσουν τα διαλείμματα ή οι περίοδοι διακοπών. Κάθε φορά όμως που το ξανά ξεκινούσα, ξυπνούσαν όλες αυτές οι υπέροχες αναμνήσεις και αισθήσεις, πόσο πολύ καθαρίζει το μυαλό και όλες μου οι σκέψεις, πόσο εύκολα και αυθόρμητα ξεπηδούν δημιουργικές ιδέες για νέα projects. Πόσο οι ενδορφίνες γεμίζουν το ντεπόζιτο της αισιοδοξίας μου.
Πόσο τυχερή μπορώ να είμαι που είμαι γερή και μπορώ να τρέχω ενώ άλλες συνομίληκες γυναίκες μπορεί να είναι σε ένα κρεββάτι νοσοκομείου, κάνοντας την θεραπεία τους.
Πόσο μαγικά είναι να είμαι θεσσαλονικιά και να μπορώ στα 5’ από το σπίτι μου να έχω την παραλία της θεσσαλονίκης για χώρο προπόνησης.
Πόσο διαφορετικά μπορεί να ξεκινάει το πρωινό μου συναντώντας άλλους δρομείς της παραλίας που αν και δεν γνωριζόμαστε, χαιρετιόμαστε με χαμόγελο και νεύμα αλληλοκατανόησης.
Πόση χαρά περισσότερη μπορώ να έχω το πρωί όταν ο Sparky, βλέποντας μας να βάζουμε τα παπούτσια μας πηδάει πάνω κάτω φέρνοντας μου το λουρί του, μιας και ξέρει πως θα πάμε για τρέξιμο.
Άλλες φορές πάλι, στις μεγάλες μου μαυρίλες και καταθλιπτικές μέρες, αν και σωματικά πολύ βαριά, έχω σπρώξει τον εαυτό μου στο να τρέξω, έστω και λίγο, γιατί ξέρω πολύ καλά πως μετά το τρέξιμο η μαυρίλα θα έχει γίνει λίγο γκρι. θα έχω ρουφήξει την θαλπωρή της φύσης και θα έχω νιώσει έστω ένα τσικ καλύτερα, ένα τσικ λιγότερης κατάθλιψης.
Και κάπως έτσι με όλα τα υπέροχα θετικά αλλά και τα πιο γκρι συναισθήματα και με άπειρα πρωινά που προτιμούσα το χουχούλιασμα έφτασα στο σήμερα.
Στο σήμερα του πρώτου μου επίσημου αγώνα, του Νυχτερινού Ημιμαραθωνίου θεσσαλονίκης στα 10 km.
Ξύπνησα το πρωί με πολύ μεγάλη ανυπομονησία, άγχος αλλά και χαρά. Μια έντονη χαρά, αλλιώτικη.
θα μπορέσω να τερματίσω?
θα καταφέρω να το τρέξω όλο ή θα χρειαστεί να περπατήσω μεγάλο κομμάτι?
θα ξεπεράσει το σώμα μου την δυσκολία της πρώτης μέρας περιόδου?
θα αντέξει το ισχίο μου τον πόνο που συνήθως μετά τα 5km γίνεται πιο έντονος?
θα αντέξω 10km ενώ το περισσότερο που έχω κάνει στην προπόνηση μου είναι 6.50km?
θα μπορέσω να γυρίσω στα παιδιά μου και να πω: «τερμάτισα, τα κατάφερα!»
Όλα αυτά τα ερωτήματα με απασχολούσαν όλη μέρα, αλλά είχα δίπλα μου συμπαραστάτη ενθάρρυνσης το αγόρι μου που μαζί αποφασίσαμε εδώ και κάποιους μήνες να προπονηθούμε για να τρέξουμε αυτό τον αγώνα. Με χαλάρωνε λέγοντας μου πως πάμε να τρέξουμε κι ότι γίνει, δεν έγινε και κάτι αν δεν τερματίσουμε.
Μεγάλη υπόθεση ο σωστός accountability partner!
Κι εγώ έχω τον καλύτερο.
Λίγες ώρες μετά, βρεθήκαμε στην εκκίνηση, με καρφιτσωμένα τα νούμερα μας πάνω στις μπλούζες, με τις playlists έτοιμες στα ακουστικά μας, με τα κορδόνια μας σφιχτά δεμένα και με μια αδρεναλίνη στα φουλ.
Το κλίμα ήταν υπέροχο, σαν να συμμετέχω σε ένα πάρτυ της πόλης μου, ανάμεσα σε αγνώστους που όμως χαμογελούσε ο ένας στον άλλον.
Μια φιέστα χαράς και υγείας, έτσι την ένιωθα.
3-2-1 και ξεκινήσαμε, τα πρώτα 3-4 km μέχρι την Ανθέων μου ήταν πολύ δύσκολα, η αναπνοή μου δεν είχε ρυθμό με αποτέλεσμα να νιώθω μπουκωμένη κι εξαντλημένη.
Έλεγα στον εαυτό μου πως μάλλον αποκλείεται να το βγάλω…μάλλον δεν θα αντέξω…
Έβλεπα δίπλα το αγόρι μου να έχει ρυθμό και να πηγαίνει καλύτερα, και δεν ήθελα να τον κόβω, μένοντας πίσω για να προσαρμοστεί στον δικό μου ρυθμό.
Του έκανα νεύμα να φύγει μπροστά χωρίς να μένει δίπλα μου, αλλά εκείνος μου έγνεψε αρνητικά.
Και κάπως ανάμεσα στο νεύμα του και στα μάλλον της εγκατάλειψης αποφάσισα να αλλάξω την σκέψη μου.
Άρχισα να σκέφτομαι την Σόνια Τσεκίνι που εκείνο το πρωινό είχε τερματίσει στον μεγάλο Μαραθώνιο. Πόση δύναμη και θέληση έχει αυτή η γυναίκα; Πως είναι δυνατόν εγώ να λέω δεν μπορώ ενώ εκείνη έκανε 6km σε ένα μικροσκοπικό μπαλκόνι νοσοκομείου για να προπονηθεί εν μέσω χημειοθεραπειών?
Μετά άρχισα να σκέφτομαι τον μπαμπά μου, που έχασα πριν από περίπου 2 μήνες, σκεφτόμουν πόσο πολύ προσπαθούσε για να μην παρατήσει ποτέ τίποτα, πόσο πολύ ενώ δυσκολευόταν εκείνος έβαζε παραπάνω προσπάθεια και δύναμη για να καταφέρει τον στόχο του. Πάλευε πάντα με θάρρος ταπεινότητα και δύναμη.
Έτσι σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό και του ζήτησα βοήθεια, του ζήτησα να μου στείλει λίγο από εκείνη την δική του μοναδική δύναμη για να καταφέρω να τερματίσω.
Μετά λίγο παρακάτω ενώ είχαμε ήδη μπει στην Τσιμισκή, η σκέψη μου πήγε στην Ραμπέα Ιατρίδου, ένα κορίτσι που είναι το δικό μου προσωπικό πρότυπο.
Ένα κορίτσι που σκορπάει θετική αύρα, χαμόγελο και μια σπάνια ευγένεια ψυχής.
Ένα κορίτσι που αν και δεν γνωρίζω καλά, νιώθω σαν το ξέρω χρόνια, ένα κορίτσι από αυτά που θέλεις να του πεις: «ρε συ ξέρεις πόσο πολύ με επηρεάζεις στο να θέλω να γίνω καλύτερη?»
Ένα κορίτσι που αν και τραυματίστηκε σοβαρά και χρειάστηκε πολύς χρόνος για την αποκατάσταση της, εκείνη δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Με όλες τις δυνάμεις της, ψυχικές και σωματικές κατάφερε να τρέξει στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Την σκεφτόμουν κι έλεγα, αφού μπόρεσε εκείνη να τρέξει 42km, δεν γίνεται εγώ να μην βγάλω τα 10km.
Δεν γίνεται να μην καταφέρω να της στείλω μια φωτό μου από τον τερματισμό!
Και κάπως έτσι με όλες αυτές τις σκέψεις φτάσαμε στην Δωδεκανήσου, τελευταία στροφή και πάμε προς την ευθεία του τερματισμού.
Απίστευτο, σούπερ, ενθουσιασμός μεγάλος αφού μοιάζει πως τελικά θα τερματίσουμε.
Τα πόδια μου πονούσαν, τα δάχτυλα του δεξιού ποδιού είχαν μουδιάσει, το ισχίο έτσουζε, αλλά μια δύναμη μαγική διαπερνούσε όλο μου το κορμί, μια δύναμη αλλιώτικη από όλες τις άλλες. Μια δύναμη που έδωσε φτερά στα πόδια μου για τα τελευταία χιλιόμετρα.
Προς το τέλος το αγόρι μου κουράστηκε, πονούσε το γόνατο του, πως να μην πονάει με 5 χειρουργεία που έχει πάνω του, αλλά εκεί πείσμα. Είναι άλλωστε στρατιώτης πειθαρχίας το αγόρι μου. Όταν άρχισε να μου παραπονιέται για την αντοχή του στα τελευταία 2 km, θυμήθηκα όλες εκείνες τις οδηγίες ενθάρρυνσης που εκείνος μου έλεγε σε κάθε μας προπόνηση.
Μπορείς, θα τα καταφέρουμε, μαζί θα τερματίσουμε, άλλαξε λίγο τον ρυθμό σου, μην κοιτάς χαμηλά, Κοίτα ευθεία μπροστά, να ο Λευκός Πύργος, κοντεύουμε, θα τα καταφέρουμε, ΜΑΖΙ θα τερματίσουμε!
Και όλα ήρθαν στο νου, όλα μα όλα, τα μικρά βήματα σιγά σιγά, οι πρώτες προσπάθειες, οι αγαπημένοι μου που ήξερα πως θα χαρούν με την χαρά μου, τα παιδιά μου που θα καταλάβουν τι σημαίνει να γίνεσαι λίγο καλύτερος μέρα με την μέρα, 1%100 κάθε μέρα είναι αρκετό.
Ο πατερούλης μου από εκεί ψηλά που θα χαμογελούσε, το give me five που σε κάθε προπόνηση ανταλλάσσαμε με το αγόρι μου ως ένδειξη αλληλοϋποστήριξης.
Και ναι τερματίσαμε, ΜΑΖΙ, χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, τυχεροί που έχουμε την υγειά μας και μπορέσαμε να συμμετάσχουμε σε αυτή την υπέροχη γιορτή της πόλης μας.
Τυχερή που κατάφερα να πετάξω από πάνω μου την ταμπέλα της εσύ «δεν μπορείς να τρέξεις, δεν αντέχεις» και να φορέσω την ταμπέλα της εσύ «έτρεξες τα πρώτα σου 10km».
Αν κάτι πιστεύω ακράδαντα είναι πως έχουμε την δύναμη να επιλέξουμε την ροή των σκέψεων μας, να επιλέξουμε ποιά ταμπέλα θέλουμε να ξεφορτωθούμε και ποιά θέλουμε να φορέσουμε με καμάρι και χαρά.
Δεν έκανα κάτι το φοβερό, και κάποιοι πιθανά να σχολιάσουν σιγά τα αυγά που έτρεξε 10km, κι όμως για μένα ήταν ένας μεγάλος στόχος, ήταν η μεγάλη μου ανάγκη και κατάκτηση του να φορέσω την ταμπέλα της «είσαι δρομέας, και του χρόνου στα 21km»
Είναι η ανάγκη μου να μοιραστώ την εμπειρία μου αυτή με ανθρώπους που πιθανά να λένε ένα «δεν μπορώ εγώ» αλλά κάτι μέσα τους να σπαρταράει για να πουν «ναι εγώ μπορώ!»
Πιστεύω με πολύ μεγάλο πάθος πως η χαρά και η ευχαρίστηση μας στη ζωή είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, ακόμη κι αν πολλές φορές δεν το συνειδητοποιούμε.
Η χαρά και η ευχαρίστηση μας δεν είναι κάτι που μας χαρίζει κάποιος η απλά μας δίνεται, είναι μια ενέργεια την οποία επιλέγεις να καλλιεργήσεις και να εγκαταστήσεις στη ζωή σου. Η χαρά είναι επιλογή. Ένα βήμα την φορά.
Είναι στο δικό σου χέρι να επιλέξεις να ζεις τη ζωή σου με χαρά, εστιάζοντας σε αυτά που ήδη έχεις, αλλά και σε αυτά που θέλεις να κατακτήσεις.
