Παρασκευή πρωί 8:00 και είμαστε ήδη αρματωμένοι κάτω στην πυλωτή.
Όταν ταξιδεύεις με μηχανή οι κανόνες είναι συγκεκριμένοι και απαράβατοι. Χρειάζεται να φύγεις αρκετά νωρίς για να μην σε κάψει ο ήλιος, να φοράς τα ειδικά προστατευτικά ρούχα για την ασφάλεια σου και να ακολουθείς πιστά τις οδηγίες του οδηγού.
Λίγες μέρες πριν το ταξίδι, είχε κλείσει το μεγάλο deal.. θεσσαλονίκη - Αθήνα - Άνδρος με την μηχανή και όχι με το αυτοκίνητο.
Το τρελό αγόρι φυσικά ήθελε το ταξίδι να γίνει με τη μηχανή. Εγώ πάλι προτιμούσα το αυτοκίνητο όχι γιατί δεν μου αρέσει η μηχανή, αλλά γιατί φοβάμαι.
Πριν κάνω παιδιά κάναμε ατελείωτα ταξίδια στους δύο τροχούς αλλά μετά τα παιδιά, κάπως φοβήθηκα και τα σταμάτησα.
Μεγαλώνοντας όμως τα παιδιά άρχισα κάπως να χαλαρώνω. Λίγο ότι ήθελα να κάνω το χατίρι του αγοριού, λίγο ότι προτίμησα να διαχειριστώ τον φόβο μου από το να με ελέγχει εκείνος και λίγο όλο το μοτίβο του ταξιδιού αυτού - ελεύθεροι και ωραίοι - με έκαναν να πάρω την απόφαση και να φορέσω μπουφάν και κράνος.
Ξεκινήσαμε λοιπόν, ελεύθεροι και ωραίοι, μόνοι χωρίς παιδιά και χωρίς σκυλί. Το ένα παιδί στην Αυστρία, το άλλο παιδί στην Χαλκιδική και το σκυλί σε φίλους.
Όλα στη θέση τους κι εμείς στην μαύρη δερμάτινη σέλα μας, αρχίσαμε τον κατήφορο της Εθνικής Οδού προς Αθήνα.
Στο ταξίδι αυτό έχεις όλο τον χρόνο δικό σου, για τις σκέψεις σου, για τις μουσικές σου, για το χάζι σου. Όλα τα κάνεις μόνος σου, δεν έχεις επικοινωνία με τον οδηγό παρά μόνο με ένα νεύμα, με ένα χάδι. Ένα χάδι για να ζητήσεις να σταματήσεις αν χρειάζεσαι, ένα χάδι για να σιγουρευτεί ότι είσαι καλά, ένα χάδι για να μοιραστείς την ομορφιά αυτής της εμπειρίας. Ότι χρειάζεσαι το επικοινωνείς με ένα χάδι.
Ακούγοντας λοιπόν τις μουσικάρες μου στα ακουστικά μέσα από το κράνος, οι σκέψεις μου έπαιζαν γύρω-γύρω όλοι.
Σκεφτόμουν πόσο αλλιώτικα νιώθω όταν είμαι μόνη μου με το αγόρι χωρίς τα παιδιά. Δεν υπάρχει σύγκριση, απλά είναι αλλιώτικα. Νιώθω μια ανεμελιά που με γυρίζει πίσω ηλικιακά, τότε που οι υποχρεώσεις μου ήταν σίγουρα λιγότερες αλλά και ίσως λιγότερο σύνθετες.
Τότε που είχα την ευθύνη μόνο του εαυτού μου και οι επιλογές μου ήταν πιο απλές. Δεν νοσταλγώ με την έννοια πως θα ήθελα να είμαι πίσω σε εκείνη την εποχή, το αντίθετο μάλιστα, νιώθω ότι σήμερα στο εδώ και τώρα στα 45 μου, είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου. Απλά καμιά φορά το μόνο που χρειάζομαι είναι η ανεμελιά.
Αυτή την ανεμελιά λοιπόν ξέρω ότι μπορώ να την ζήσω σε μια δόση τόνωσης super boost, όταν είμαι με το αγόρι μόνη μου, ειδικά όταν είμαστε οι δύο μας πάνω στο μηχανάκι μας.
Στη διαδρομή άκουγα τους στίχους των τραγουδιών και παρατηρούσα τον Όλυμπο, πόσο μεγάλος και επιβλητικός είναι. Πόσο ανταποδοτικό είναι να επιτρέπεις στις αισθήσεις σου να συγκεντρωθούν στην στιγμή. Άκουγα τον αέρα να ταξιδεύει πλάι μας, ένιωθα τον ήλιο να με καίει νιώθοντας ευγνωμοσύνη που γεννήθηκα και ζω σε μια χώρα με τόσο υπέροχο ήλιο. Έβλεπα πόσο γρήγορα ταξιδεύουν τα σύννεφα και άλλες ακόμη τέτοιες λεπτομέρειες που μόνο με την μηχανή τελικά μπορείς να απολαύσεις.
Μεσημεράκι Παρασκευής, μετά από 4,5 ώρες στην Εθνική οδό, φτάσαμε Ραφήνα. Μπήκαμε στο πλοίο για Άνδρο και ως γνήσιοι ταξιδιώτες χωρίς παιδιά προτιμήσαμε θέση στο κατάστρωμα.
Μπλε στο μπλε, κάθισμα, κατάστρωμα, ουρανός και θάλασσα.
Αέρας τρελός, σήμα κατατεθέν των Κυκλάδων. Το πλοίο μας ξεκίνησε κι εμείς αγκαλιά στις μπλε θέσεις, στο μπλε κατάστρωμα χωρίς να μιλάμε, απολαμβάνουμε την στιγμή, απολαμβάνουμε την απλή ύπαρξη μας ως ζευγάρι.
2 ώρες μετά φτάσαμε στο λιμάνι του Γαυρίου στην Άνδρο. Η Άνδρος είναι η πατρίδα μου κι έτσι κάθε φορά που φτάνω στο νησί σχηματίζεται ένα αλλιώτικο χαμόγελο στα χείλη μου. Όπως έλεγε και ο μπαμπάς μου όταν ήμουν μικρή, «εδώ στην Άνδρο, ο αέρας είναι αλλιώτικος. Ανοίξτε τα παράθυρα σας για να τον ρουφήξουν τα πνευμόνια σας».
Έτσι βγαίνοντας από τη μπουκαπόρτα του πλοίου, άνοιξα το κράνος μου και είπα στο αγόρι: «άνοιξε το κράνος σου να ρουφήξεις τον αέρα. Εδώ ο αέρας είναι αλλιώτικος».
Η διαδρομή από το λιμάνι προς το σπίτι είναι φουλ από στροφές, κολπάκια και καταπράσινα βουνά. Πετύχαμε και ηλιοβασίλεμα, πάνω σε μια στροφή. Η προσπάθεια για φωτογραφία ήρθε αντιμέτωπη με το Ανδριώτικο μελτέμι, και νίκησε... το μελτέμι φυσικά!
Φτάσαμε Στενιές, το χωριό μου, και μπήκαμε στο πατρικό μου απρόσκλητοι χωρίς να μας περιμένουν. Κάναμε έκπληξη στους γονείς οι οποίοι πήδηξαν από την χαρά τους όταν κατάλαβαν ποιοι κρύβονται πίσω από τα κράνη.
«Που είναι τα παιδιά?» Μας ρώτησαν. Γιόκ παιδιά απαντήσαμε, ήρθαμε απλά οι δυό μας για να σας δούμε.
Περάσαμε ένα σαβατοκύριακο υπέροχο, γεμάτο φροντίδα, αγάπη και ζεστασιά. Σε ρόλους αλλιώτικους, σε ρόλους αντίστροφους αλλά μάλλον φυσιολογικούς.
Μάλλον είναι φυσιολογικό να φτάνει το πλήρωμα του χρόνου όπου εσύ το παιδί χρειάζεται να φροντίσεις τον γονιό, να κουβαλήσεις τα ψώνια τους, να οδηγήσεις εσύ στην μακρινή παραλία, να βάλεις εσύ τα βατραχοπέδιλα στα πόδια του μπαμπά σου, να προσαρμοστείς εσύ στο πρόγραμμα το δικό τους.
Να τους ακούσεις εσύ, και να είσαι δεκτικός στα δικά τους άγχη και αγωνίες, ακόμη κι αν σου φαίνονται υπερβολικά. Να περπατήσεις πλάι τους, στον δικό τους αργό ρυθμό, όπως έκαναν εκείνοι όταν πιτσιρίκι πρώτο μάθαινες να περπατάς. Να τους χαϊδολογήσεις, να τους επιβραβεύσεις, να τους προσφέρεις χαμόγελο και χαρά. Να κόψεις μαζί τους την χωριάτικη και να πας στο τυροκομείο να φέρεις το ντόπιο τυρί. Ναι, έρχεται αυτή η ώρα και είναι φυσιολογικό όσο κι αν είναι δύσκολο καμιά φορά να αποδεχτείς ότι οι γονείς σου μεγάλωσαν.
Αυτή την ώρα λοιπόν την απόλαυσα όσο ποτέ, μπόρεσα να την απολαύσω γιατί ήμουν μόνη μου με το αγόρι, χωρίς τα παιδιά. Χωρίς να χρειάζεται να μοιράσω την φροντίδα μου και χωρίς να με αποσπούν οι φωνές τους και οι δικές τους ανάγκες.
Μετά το πρωινό μπάνιο με τους γονείς, πηγαίναμε για δεύτερο μεσημεριανό μπάνιο οι δύο μας. Βλέπεις έχει και τα καλά του να ξεκινάς την ημέρα πρωί πρωί. Σε αυτό λοιπόν το δεύτερο μεσημεριανό μπάνιο ζήσαμε το απόλυτο τίποτα, οι δύο μας στην παραλία του Πλατάνου, μόνοι μας, να πετάμε βότσαλα στη θάλασσα. Χωρίς καμία σοβαρή κουβέντα, χωρίς υποχρεώσεις και υπενθυμίσεις πληρωμών. Χωρίς deadlines και ρολόι. Χωρίς έννοιες για τα παιδιά, χωρίς καμία επαφή με τα κινητά μας. Μόνο η θάλασσα, τα βράχια και το αγόρι μου.
Το απόλυτο τίποτα μετά συνοδείας αυτοσχέδιου πικ νικ στο παλιό αυθεντικό πικ νικ basket της μαμάς μου από την δεκαετία των 70’s, ασορτί με το θαλασσί πιάτο πλαστικοποιημένης φορμάικας, ένα πιάτο που μου θύμισε όλη μου τη παιδική ηλικία. Στο πιάτο αυτό έκατσε με χάρη μια κατακόκκινη ντόπια ντομάτα από λιβάδι της Άνδρου, αγγούρι από το κτήμα μας, παξιμάδι και το τυρί της Αθηνάς. Το καλύτερο ντόπιο τυρί του νησιού μας. Είχα βάλει στο καλάθι και ένα ουζάκι και πάγο σε θερμός από τα 70’s επίσης.
Τι θέλει τελικά ο άνθρωπος; Απλά και λιτά πράγματα, σκηνικά που μας βοηθούν να ζούμε στο τώρα και να απολαμβάνουμε την στιγμή.
Αυτή λοιπόν την στιγμή μπόρεσα να την απολαύσω και να την πάρω πίσω μαζί μου στην βαλίτσα μου επειδή ακριβώς ήμουν μόνη με το αγόρι χωρίς τα παιδιά.
Μην με παρεξηγήσετε, περνάω υπέροχα με τα παιδιά μου και είμαι από τις μαμάδες που κάνω πολλά με τα παιδιά μου. Αλλά ναι, χωρίς κανένα ίχνος ενοχής θα παραδεχτώ ότι χρειάζομαι λίγο χρόνο καλοπέρασης με το αγόρι χωρίς τα παιδιά.
Χρειάζομαι να ξανά νιώθω που και που την ζωντάνια και την ανεμελιά πως είμαι το κορίτσι του και καβαλώντας το μηχανάκι μας γινόμαστε πάλι φρέσκο ερωτευμένο ζευγάρι. Χρειάζομαι να με φυσάει ο αέρας και να μπορώ να τον νιώσω, χρειάζομαι να χαζεύω την θάλασσα και να βγαίνουν στην επιφάνεια όλα μου τα όνειρα, χρειάζομαι να χάνομαι στην απομόνωση μου.
Τότε και μόνο τότε μπορώ να γεμίζω την κούπα μου για να μπορώ να σερβίρω και στους άλλους.
Χρειάζομαι να έρχομαι σε επαφή με τον ορίζοντα μου και πόσο υπέροχα ήταν όταν τον συνάντησα στα Γυάλια, την παραλία του χωριού μου, στις 6:30 το πρωί. Είχε ένα φως, μα πόσο υπέροχο φως!
Και όπως όλα τα όμορφα τελειώνουν κάποτε, έτσι κι αυτό το σαβατοκύριακο έφτασε στο τέλος του.
3 ημέρες που επιλέγω να κρατήσω βαθειά μέσα στην καρδιά μου, 3 ημέρες που απόλαυσα, έζησα, χάθηκα, ταξίδεψα, φρόντισα, συμπόνεσα, ένιωσα και δέθηκα. 3 ημέρες που ξεκίνησαν με χάδι ως το μόνο μέσο επικοινωνίας στο μηχανάκι και τελείωσαν με χάδι, πολύ χάδι που έδωσα και πήρα. 3 μέρες βαθειάς επικοινωνίας με το αγόρι μόνο με την ανταλλαγή ματιών και τίποτε παραπάνω.
Όλα αυτά δεν θα είχα την δυνατότητα να τα ζήσω αν δεν ήταν ένα σαβατοκύριακο χωρίς παιδιά, αν δεν ήταν ένα σαβατοκύριακο μόνο με το αγόρι και το μηχανάκι μας, αν δεν ήταν ένα σαβατοκύριακο που επέστρεψα στο πατρικό μου, στο νησί μου.
Όλα χρειάζονται τον χώρο τους κι εγώ σίγουρα τον δικό μου.