Το προηγούμενο σαββατοκύριακο η κόρη μου Αγγελίνα έτρεξε τους πρώτους της αγώνες στην 1η αγωνιστική κυπέλλου Ελλάδος 2020 στο χειμερινό σκι. Ως γνήσια Ελληνίδα μαμά δεν θα μπορούσα να μην είμαι εκεί δίπλα της να την δω, δίνοντας της ενθάρρυνση, αγκαλιά αλλά και αυτό το τόσο απλό αλλά σημαντικό "δεν πειράζει" κι αν δεν τα καταφέρεις.
Ανεβήκαμε με τον μπαμπά της στο βουνό στα 2.250 μέτρα στο Χιονοδρομικό Κέντρο του Παρνασσού. Ένιωσα ένα δέος όταν είδα μια σημαία που έλεγε πίστα αγώνων. Σκέφτηκα με ένα δάκρυ συγκίνησης πότε ήταν μωράκι στην αγκαλιά μου, χωρίς ακόμη να μπορεί να περπατήσει και πότε έφτασε να είναι ανεξάρτητη αθλήτρια στην πρώτη της αγωνιστική προσπάθεια.
Έψαχνα να την βρω ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά, ξεχωρίζοντας την από τα γκρι χρώματα της στολής του Εσπέρου, της ομάδας της, γιατί διαφορετικά με τα κράνη και τις μάσκες τους όλα τα παιδιά μοιάζουν ίδια. Και ξαφνικά την είδα μπροστά μου, ήρθε κοντά, μας χαιρέτησε πολύ κουλ και έφυγε βιαστικά για την τελευταία της κατάβαση πριν ξεκινήσουν οι αγώνες.
Κατάφερα και είδα το νούμερο πάνω της, νούμερο 26, για να ξέρω να υπολογίσω πότε θα είναι η σειρά της, βρήκα ένα σημείο όσο πιο κοντά γινόταν στην εκκίνηση και ήμουν έτοιμη να βιντεοσκοπήσω την στιγμή. Σκεφτόμουν, έχω άγχος? όχι, άγχος δεν είχα ούτε μια στιγμή, ούτε φόβο, προτίμησα συνειδητά να στείλω από πάνω της ένα χαρούμενο σύννεφο γεμάτο φως να την λούζει και να την ακολουθεί σε κάθε στροφή που θα έπαιρνε ανάμεσα στις πόρτες.
Λίγη ώρα μετά ακούω τον οργανωτή της ομοσπονδίας να λέει, το νούμερο 26 να πάρει θέση, το νούμερο 26 μπορεί να ξεκινήσει. Και το νούμερο 26, το δικό μου κορίτσι, ξεκίνησε να κατεβαίνει την πλαγιά. Στην πρώτη της προσπάθεια δεν πήγε καλά και η μόνη μου έννοια ήταν να ξανανέβει, να την δω για να της πω: "δεν πειράζει", είναι η πρώτη σου φορά και θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη προσπάθειες. Θα ήθελα να μπορώ να της μεταφέρω αυτόματα και εύκολα όπως κάνουμε airdrop στα κινητά μας, το πόσα πολύτιμα μαθήματα μπορεί να μας δώσει ένα πέσιμο, ένα στραβοπάτημα, μια απογοήτευση, πως τελικά στο τέλος το μόνο που έχει σημασία είναι πως θα ξανασηκωθούμε, πως θα διαχειριστούμε την απογοήτευση μας και θα την μετατρέψουμε σε πείσμα για να γίνουμε καλύτεροι. Για να προσπαθήσουμε ξανά και ξανά, για να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας και να τους χαιδέψουμε για να μικρύνουν. Διαφορετικά όταν δεν τους αντιμετωπίζουμε, οι φόβοι μας γιγαντώνονται και μεταρέπονται σε δράκους. Για να βάλουμε ξανά νέους στόχους, για να προτιμήσουμε στη ζωή μας να είμαστε αυθεντικοί και όχι τέλειοι. Αλλά δεν γίνεται έτσι αυτόματα, χρειάζεται εκείνη να πάρει τα δικά της μαθήματα στον δικό της χρόνο με τις δικές τις εμπειρίες.
Έλα όμως που η ζωή επιφυλάσσει πάντα εκπλήξεις, έτσι ως μαμά ήρθε αυτή η εμπειρία να μου δώσει εμένα μαθήματα, να με κάνει να νιώσω πως είναι να χάνω κάπως για λίγο την ταυτότητα μου, τον ρόλο μου όταν συνειδητοποίησα ότι εκεί που ένιωθα εγώ, ότι χρειάζεται την δική μου εμπειρία και γνώση για να διαχειριστεί όλο αυτό που της συμβαίνει, εκείνη είχε ήδη μέσα της όλα τα εργαλεία που χρειαζόταν, τα διαχειριζόταν με τον δικό της τρόπο, τον καλύτερο τρόπο για εκείνην. Η φαρέτρα της ήταν γεμάτη. Τα χρησιμοποίησε όλα για να επουλώσει τις πληγές της,
κλάμα, απογοήτευση, θυμό, νεύρα και τσαντίλα, μεγάλη τσαντίλα!
Έφυγα από το χιονοδρομικό με μια έννοια, δεν επιτρεπόταν να την δούμε, μια μικρή αγωνία για το πως θα είναι το κοριτσάκι μου, αλλά συγχρόνως με μια σιγουριά για εκείνην, μια εμπιστοσύνη ότι εκείνη ξέρει, εκείνη δεν μασάει. Πως να μασήσει δηλαδή όταν δεν φοβάται να κατέβει την πίστα στην οποία υπάρχει υψομετρική διαφορά εκκίνησης με τερματισμό 200 μέτρα. Ήμουν ήσυχη και για εκείνη αλλά και για την ομάδα της. Μια ομάδα που ξέρει να μοιράζεται, να καθυσηχάζει, να μαλώνει, να φροντίζει, να αλληλουποστηρίζει.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, αν δεν το ζούσα από κοντά τι σημαίνει ομάδα αθλητών και προπονητών. Είναι ένας πυρήνας τόσο δυνατός όσο και εύκαμπτος, τόσο αυστηρός όσο και χωρατατζής, τόσο πειθαρχημένος όσο και γεμάτος από κατανόηση και ενσυναίσθηση.
Την είδα να ανήκει σε όλο αυτό, να ανήκει στην ομάδα της, να ανήκει στην προπόνηση της σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο όλο. Την είδα ανεξάρτητη από την δική μας οικογένεια αλλά εξαρτημένη από την οικογένεια της ομάδας της. Και τι υπέροχο κλίμα έχει αυτή η ομάδα, μεγάλοι, μικροί αθλητές και προπονητές όλοι μαζί. Οι μεγαλύτεροι στεκόντουσαν στην εκκίνηση για να φωνάξουν τις κραυγές τους με τα ονόματα των αθλητών που έτρεχαν. Οι προπονητές φύλακες άγγελοι, δίπλα τους όλη την ώρα, ήρεμοι αλλά πανέτοιμοι να διαχειριστούν οτιδήποτε μπορούσε να προκύψει. Έμπειροι, σίγουροι, δυνατοί, σχεδόν ακροβατούν πάνω στην πίστα, εκτοξεύονται με δύο κινήσεις για να μπορέσουν να πάρουν το καλύτερο βίντεο, για να μην χάσουν από την ματιά τους τον αθλητή μέχρι τον τερματισμό για να διαφυλάξουν την ασφάλεια των αθλητών.
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές που ένιωσα ήταν όταν περίμεναν η Αγγελίνα και η Δέσποινα, στην σειρά τους για την εκκίνηση, και ο προπονητής τους, χτυπούσε με συγκεκριμένες κινήσεις τα πόδια τους για να κρατήσει ζεστούς και ενεργοποιημένους τους μύες τους. Η κίνηση αυτή μου προκάλεσε ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης που ένας άνθρωπος φροντίζει το παιδί μου, είναι σε εγρήγορση να του παρέχει οτιδήποτε χρειαστεί με τον καλύτερο τρόπο, με την βαθύτερη γνώση και εμπειρία μιας και ο ίδιος υπήρξε ένας από τους πιο ταλαντούχους αθλητές του σκι.
Είπα στον εαυτό μου, για δες δεν είμαι πια εγώ αυτή που θα την προστατέψει ή καθοδηγήσει, δεν είμαι εγώ αυτή που θα της βάλει το μπουφάν στους ώμους της, είναι οι προπονητές της, είναι αυτοί οι δύο υπέροχοι άνθρωποι που όλη τους η έννοια είναι τα παιδιά αυτής της ομάδας.
Δύσκολος, ευαίσθητος, απαιτητικός αλλά και μαγικός ο ρόλος του προπονητή σε πάρα πολλά επίπεδα. Δεν το γνώριζα μέχρι που το έζησα, το είδα, το ένιωσα.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας μιλήσαμε στο τηλέφωνο και εκεί κατάλαβα πως είχαν όλα ηρεμήσει. Η ίδια είχε διαχειριστεί την απογοήτευση της, είχε μόνη της διαλέξει με ποιον θα μιλήσει, ποιός θα την κάνει να νιώσει καλύτερα, και το μόνο που την απασχολούσε ήταν ο στόχος της επόμενης μέρας.
Την δεύτερη μέρα είχε πολύ έντονη κακοκαιρία και ομίχλη. Δεν ξέραμε αν θα γίνουν οι αγώνες κι έτσι ανέβηκα στο chalet όπου είχαν μαζευτεί όλα τα παιδιά από όλες τις ομάδες. Βγαίνοντας από την καμπίνα δεν έβλεπα τίποτα από την ομίχλη και δεν είχα ιδέα που να πάω. Μιλώντας στο τηλέφωνο με την Αγγελίνα μου λέει, μείνε εκεί που είσαι και έρχομαι. Λίγα λεπτά μετά και μέσα από την πυκνή ομίχλη φάνηκε η φιγούρα της. Ξανά χάθηκα για λίγο, σκέφτηκα, εγώ δεν ξέρω που να πάω, εγώ είμαι αποπροσανατολισμένη και το παιδί μου έρχεται να με παραλάβει, το παιδί μου βλέπει μέσα από την ομίχλη μιας και το βουνό έχει γίνει το δεύτερο της σπίτι.
Ξανά συγκίνηση! Με καθοδηγεί το παιδί μου και όχι εγώ αυτό.
Μέσα στο chalet γινόταν πάρτυ, πάρτυ εφηβικών φωνών, πάρτυ χρωμάτων από τις διαφορετικές στολές των ομάδων από όλη την Ελλάδα, πάρτυ πειραγμάτων και παιχνιδιών. Ξανά σκέψη μαμαδίστικη, σαν αυτό το συννεφάκι με το σχήμα της ιδέας να αιωρείται πάνω από το κεφάλι, τι κάνω τώρα εγώ? κάθομαι με το παιδί μου και την ρωτάω αν έφαγε πρωινό, αν νιώθει καλά και αν κοιμήθηκε αρκετά? Αφού το παιδί μου ανήκει στην παρέα της, στον σκοπό της, στην δική της ταυτότητα, ήταν ο δικός της κόσμος στον οποίο εγώ δεν είχα κομμάτι γης. Μίλησα για λίγο με τους προπονητές της και μετά πήγα σε μια απόμακρη γωνίτσα, απομονώθηκα για να της δώσω τον δικό της χώρο να κινηθεί με όση ελευθερία και χαζομάρα ήθελε. Τους χάζευα όλους, παιδιά που γίνονται έφηβοι, αθλητές που είναι ακόμη παιδιά, αγόρια και κορίτσια από κάθε μέρος της Ελλάδας και όλα μαζί να παίζουν, να αλληλοπειράζονται, να τρώνε πατατάκια κρυφά από τους προπονητές τους, να φλερτάρουν. Μια ομάδα εφήβων που τους συνδέει το άθλημα που επέλεξαν να κάνουν και έφτιαξαν έναν κόσμο δικό τους, στον οποίο οι μόνοι ενήλικες που χωράνε είναι οι προπονητές τους.
Την χάζευα να πειράζει μαζί με την Αλεξάνδρα, μια άλλη συναθλήτρια της κάποια αγόρια από άλλη ομάδα. Εστίασα την ματιά μου για να αποκωδικοποιήσω τι μπορεί να υπάρχει πίσω από αυτό το πείραγμα. Λες μήπως κάποιο φλερτάκι? σύντομα όμως βρέθηκα να γελάω μόνη μου όταν η κατασκοπική μου ματιά κατέληξε στο ότι πίσω από όλο αυτό το πείραγμα κρυβόταν ένα πακέτο Lays με αλάτι και ξύδι.
Η ομίχλη καθάρισε κι έτσι ξαναβρεθήκαμε στην κορυφή για την εκκίνηση της δεύτερης μέρας του αγώνα. Η δεύτερη προσπάθεια της πήγε πολύ καλά φτάνοντας στον τερματισμό δίνοντας της χαρά, ικανοποίηση και ανακούφιση. Έχω αποτυπώσει στο μυαλό μου, την εικόνα του προπονητή της να γυρνάει προς το μέρος μου και να μου κάνει την χειρονομία yes, τα κατάφερε! Το χαμόγελο του ήταν τόσο φωτεινό, τόσο αληθινό που εξέπεμπε την αγάπη του για τα παιδιά και για όλο αυτό που μοιράζεται μαζί τους. Πόσο τυχεροί γονείς είμαστε που η κόρη μας είναι στα χέρια τους. Ο πρώτος αγώνας είχε περάσει πλέον στο παρελθόν, δεν θα υπάρξει ξανά ποτέ πρώτος αγώνας αλλά η εμπειρία αυτού του πρώτου αγώνα δεν θα ξεχαστεί ποτέ!
Στην επιστροφή από Παρνασσό προς Θεσσαλονίκη ταξίδεψα στο βανάκι της ομάδας, συνοδηγός εγώ, οδηγός ο προπονητής και πίσω οι κουρασμένοι μας αθλητές που αφού φόρτωσαν το βανάκι, έβαλαν ο καθένας τα ακουστικά του και έπεσαν σε ύπνο βαθύ. Ένα αλλιώτικο ταξίδι, ένα ταξίδι που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά έναν υπέροχο άνθρωπο και έναν καταπληκτικό προπονητή. Οι κουβέντες μας με βοήθησαν να γνωρίσω καλύτερα τον κόσμο τους, να κατανοήσω με πόση λεπτομέρεια δουλεύουν οι προπονητές το κάθε παιδί σε πολλαπλά επίπεδα. Την ικανότητα που χρειάζεται να έχει ο προπονητής για να δουλέψει διαφορετικά με το κάθε παιδί ανάλογα το κίνητρο του παιδιού. Δεν είναι ένα μάθημα που το λες όρθιος στην τάξη και είναι το ίδιο για όλους τους μαθητές. Απαιτούνται πολλές και διαφορετικές ικανότητες για να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό κάθε παιδιού και συγχρόνως να μάθουν στα παιδιά να λειτουργούν ως ομάδα. Ομάδα που τηρείται η σειρά του φορτώματος στο βανάκι ώστε δίκαια να το μοιράζονται όλοι, ομάδα που το κάθε κορίτσι βοηθάει το άλλο στο δίκλινο δωμάτιο τους στις διανυκτερεύσεις, ομάδα που θα χαρεί για τις επιδόσεις των συναθλητών κι ας μην έχουν όλοι πάει καλά, ομάδα που θα φωνάξει δυνατά στην απονομή για να ακουστεί το όνομα του Εσπέρου, της δικής τους ομάδας, ομάδα που θα νοιαστεί να λύσει τις διαφορές για να μην αποτελούν εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία τους. Ομάδα που ξέρει την έννοια του σεβασμού και της φροντίδας.
Επιστρέφοντας σπίτι διάλεξα να κρατήσω χαραγμένη στην μνήμη μου την εμπειρία αυτή του πρώτου αγώνα. Το πόσο αλλιώτικα βλέπω το παιδί μου, το πως έχει φτάσει η στιγμή για να κάνω εγώ πιο πίσω και να μεγαλώσει η ακτίνα του δικού της χώρου, ανεξάρτητα και έξω από τον δικό μου χώρο. Πολύτιμα μαθήματα για μια μαμά. Ένιωσα ότι χρειάζομαι να την εμπιστευτώ περισσότερο και να πάψω να ανυσηχώ για μικρά καθημερινά γκρινιάρικα πράγματα μιας και η μεγαλύτερη εικόνα αυτού που είδα είναι πιο σπουδαία, πιο ουσιαστική. Κράτησα το χαμόγελο της στα πειράγματα τους αλλά και την ωριμότητα της, μια ωριμότητα αλλιώτικη από αυτή που μέχρι τώρα μας είχε συνηθίσει. Κράτησα την δύναμη της να μετατρέψει την τσαντίλα της σε πείσμα. Ένιωσα, ομολογουμένως όχι εύκολα, την αίσθηση ότι ήρθε η ώρα που δεν με έχει και τόσο πολύ ανάγκη. Εκείνη πλεόν μπροστά, εκείνη στον φακό κι εγώ πίσω, στα παρασκήνια με τον υποβολέα αν τυχόν χρειαστεί.
Μεγάλο δώρο αυτός ο πρώτος αγώνας, αξέχαστη εμπειρία και αναπροσαρμογή. Νιώθω τυχερή που ανήκουμε σε αυτή την υπέροχη ομάδα και είμαι ευγνώμων που η κόρη μου έχει την επιλογή να εμπνευστεί και να μάθει από αυτούς τους δυο υπέροχους προπονητές.
Μεγάλο δώρο ο πρώτος αγώνας!
