Ένα όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα?
Τα τελευταία 3 χρόνια είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου το όνειρο να δημιουργήσω το εργαστήρι μου. Ολοένα και έπιανε ένα μεγαλύτερο χώρο του μυαλού μου, διεκδικώντας να το ακούσω, να το σκεφτώ, να του επιτρέψω να μπει στην καθημερινότητα μου. Δύσκολα το άφηνα, κρυβόμουν από εκείνο, πίσω από διάφορες δικαιολογίες που απλά φλέρταραν με την παραπλάνηση. Πως θα το καταφέρω, θα αρέσουν αυτά που θα φτιάχνω στον κόσμο, θα πουλάνε, θα μείνει πίσω η δουλειά μου, θα έχω χρήματα για να το συντηρήσω, θα είναι οκ η οικογένεια μου με αυτό, πως θα το πάρουν οι πελάτες μου και πολλά πολλά ακόμη τέτοια παραπλανητικά. Αυτό όμως το γλυκούτσικο το όνειρο είχε σπείρει τον σπόρο και μεγάλωνε κόντρα στις αντίξοες συνθήκες.
Άρχισα να γράφω για αυτό, απέκτησε σύντομα και το δικό του τεφτεράκι μέσα στο οποίο έγραφα ότι έμπνευση μου ερχόταν γύρω από το εργαστήρι, τι χρώμα θα μου άρεσε στον τοίχο, το pegboard μου το φαντάζομαι ξύλινο, το λογότυπο μου θέλω να έχει την φουντίτσα και να είναι ροζ, dusty pink με χρυσό, θέλω και κουζίνα, ναι κουζίνα κανονική και με φούρνο, να μαγειρέυω με φίλους και να κάνω εργαστήρια μαγειρικής, Τα πορτάκια της κουζίνας μου θα έχουν χρυσό, πετρόλ και ροζ και θα τα φτιάξω μόνη μου. Έγραφα μέχρι και με ποιούς ανθρώπους θα μπορούσα να μοιραστώ αυτό το όνειρο, με ποιούς θα μπορούσα να συνεργαστώ. Ότι μου ερχόταν το έγραφα.
Ερχόταν και έφευγε όπως το κύμα που σκάει στην άμμο, πότε πιο δυνατό και επίμονο, πότε πιο αδύναμο και υπόκωφο. Ήταν μια δύσκολη περίοδος της ζωής μου, που χρειάστηκε να διαχειριστώ κάτι ξένο, πρωτόγνωρο, έξω από αυτά που γνωρίζω, με πολύ άγχος και ανασφάλεια. Τότε ήταν που το όνειρο απέκτησε εικόνα, τότε ήταν που είχα κάνει wallpaper στον υπολογιστή μου μια φωτογραφία μια κοπέλας σε ένα εργαστήριο.
Τυχαίο? Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα γίνονται για κάποιο λόγο, για κάποιο σκοπό. Κάθε φορά λοιπόν που είχα δυσκολίες και άγχος εγώ έβλεπα την φωτογραφία και έλεγα στον εαυτό μου:" μια μέρα θα έχεις μια φωτογραφία δική σου μέσα στο εργαστήρι σου, όπως αυτή που κοιτάς".
Το πίστεψα...
Από τότε ξεκίνησε μια περίοδος αρκετά μεγάλη όπου το όνειρο έπαιρνε αναβολή, δεν γίνεται τώρα έχω αναλάβει δουλειά, δεν γίνεται αν δεν βρω τον κατάλληλο χώρο, δεν γίνεται γιατί δεν έχω συγκεκριμένο σκοπό, μου αρέσει να κάνω πολλά δεν πρέπει όμως να ξέρω τι θέλω να κάνω πιο συγκεκριμένα? και τι θα πουν οι πελάτες μου, μήπως έτσι θα χάσω δουλειές, και άλλες τέτοιες σκέψεις πολλές..................πολλές, και πήγαινε πίσω το όνειρο.
Και δώστου ψαχούλεμα και διάλογο με τον εαυτό μου, τι με εμποδίζει, τι φοβάμαι, γιατί δεν τολμώ, μέχρι που μια μέρα έγινε το μπαμ. Ήταν πάλι μια δύσκολη περίοδος που είχα χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου που λένε, για άλλο λόγο αυτή την φορά, είχα να αντιμετωπίσω κάτι πολύ στενάχωρο και δύσκολο που είχε έρθει να ταράξει εντελώς τα δεδομένα της καθημερινότητας μου και της οικογένειας μου.
Εκεί λοιπόν ήρθε μια δύναμη από το πουθενά, μια ακαταμάχητη λαχτάρα για ζωή και δημιουργία, μια βεβαιότητα ότι εγώ το εργαστήρι μου θα το κάνω ο κόσμος να χαλάσει.
Εκεί ήταν που μπήκε στη ζωή μου η Άννα, In my Closet που δεν γνώριζα μέχρι τότε, η οποία με ενέπνευσε πολύ, με δίδαξε, με καθοδήγησε, με έκανε να πιστέψω ότι ναι ήρθε η ώρα για το όνειρο, χωρίς αναβολές απλά με δουλειά, οργάνωση και γκλίτερ! Ναι γκλίτερ, αυτό της λέω μέχρι και σήμερα, ότι μπήκε στην ζωή μου και με ράντισε με γκλίτερ.
Κάπως έτσι ξεκίνησα να ψάχνω χώρους, είχα μιλήσει με μεσίτες πολλούς αλλά και κάθε Κυριακή κατέβαινα στο ιστορικό κέντρο και έψαχνα όλες τις αγγελίες, ήθελα να έχω την αίσθηση, την μυρωδιά κάθε δρόμου, κάθε γωνιάς. Μετά από άπειρες αυτοψίες σε ακίνητα κάθε τύπου, και μετά από μεγάλη μου επιμονή προς τους μεσίτες ότι θέλω μωσαικό για δάπεδο και όχι πλακάκι, το βρήκα, μου μίλησε, μπήκα και το έλουζε ο ήλιος, φαντάστηκα ήδη την γωνιά που θα έφτιαχνα για το διάβασμα μου, ένιωσα ότι θα γίνει δικό μου και είπα ναι αυτό είναι.
Ήταν παραπάνω από τον προυπολογισμό μου και ήταν ήδη καπαρωμένο από άλλους.
Γνωρίζω την ιδιοκτήτρια και μπαμ, love at first sight, σπάνιο αλλά πραγματικό. Μου λέει εγώ θέλω εσύ να το πάρεις το ακίνητο αλλά κάτσε να δω τι γίνεται με τους άλλους.
Και μαντέψτε τι.......το νοίκιασα!
Αργότερα ξεκίνησαν οι εργασίες, με πολλά πήγαινε έλα, με αναβολές γιατί έπρεπε να έχει πάντα προτεραιότητα η δουλειά μοu, με πολύ πολύ προσωπική εργασία και κουβάλημα, κάποιους μήνες αργότερα ο χώρος μου ήταν έτοιμος.
Τον πρώτο καιρό είχα την αίσθηση ότι τελείωσα αυτόν τον χώρο και θα τον παραδώσω στον πελάτη όπως δηλαδή συνηθίζω να κάνω στο επάγγελμα μου. Δεν μπορούσα ακόμη να συνειδητοποιήσω ότι εγώ θα ήμουν ο πελάτης αυτού του καταπληκτικού χώρου.
Με τον καιρό λοιπόν άρχισα να νιώθω ότι ναι όλο αυτό που έκανα με κόπο και πολύ προσωπική δουλειά είναι εκεί και με περιμένει κάθε μέρα να ανοίξω την πόρτα του, να βάλω στο βάζο τις αγαπημένες μου τουλίπες, να γεμίσω τη διάφανη κούπα με καφέ και να αρχίσω να δημιουργώ, να βάζω σε μια σειρά τις ιδέες μου και τις σκέψεις μου και να συνεχίσω να ονειρεύομαι. Όλα αυτά μέσα στο καταφύγιο μου πλέον, μέσα στο δικό μου χώρο που ονόμασα το Ρουντοφουντόσπιτο.
Κάπου εκεί ένιωσα ότι το δικό μου όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα, είχα δημιουργήσει ακριβώς αυτό που ήθελα, είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να βγω από το γνώριμο κύκλο της μέχρι τότε καθημερινότητας και της δουλειάς μου και να μπω σε έναν νέο κύκλο. Σαν αυτόν τον κύκλο που σχηματίζει η σταγόνα όταν πέφτει στο νερό.
Έναν κύκλο που δεν είχε σχήμα μέχρι τώρα, που δεν ξέρω πόσο μεγάλος ή μικρός μπορεί να γίνει, που δεν ξέρω αν θα ανοίξει και μέσα του θα χωρέσουν και άλλοι η απλά θα μείνει ένας σε όποιο σχήμα εκείνος επιλέξει.
Ο σχηματισμός αυτού του νέου κύκλου μου δίδαξε ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα στη ζωή μου. Να επιτρέπω στον εαυτό μου να ξεκινήσω κάτι νέο, να τολμήσω κάτι άγνωστο χωρίς να είμαι σίγουρη ακριβώς για το τι είναι αυτό, που θα με οδηγήσει, πόσο χρόνο θα μου πάρει, αν θα πετύχει, αν θα είναι προσοδοφόρο, αν θα αρέσει στον κόσμο. Αυτή είναι η ομορφιά και η δύναμη του ονείρου...απλά σε παρασέρνει στην ροή του, να αφεθείς στην ομορφιά του, στην δύναμη που σου δίνει το ίδιο το όνειρο, στην εμπιστοσύνη του ενστίκτου σου, που σου λέει προχώρα, ότι και να γίνει προχώρα γιατί αυτό σου δίνει χαρά και σκοπό, όλα τα άλλα θα έρθουν με τον χρόνο τους. Το μόνο που ζητάει το όνειρο από εσένα είναι η δέσμευση.
Απλά δέσμευση. Και τι θα πει δέσμευση?
" Ήταν λέει ο Πλάτωνας και ο Σωκράτης. Περπατούσαν στην αρχαία αγορά.
Ο Πλάτωνας ρωτάει τον Σωκράτη: Δάσκαλε πως μπορώ να έχω στη ζωή μου αυτό που θέλω? Ο Σωκράτης τον αγνοεί. Συνεχίζει να περπατάει.
Ο Πλάτωνας ξαναρωτάει.
Απάντηση καμία. Σε κάποια φάση, φτάνουν μπροστά σε μια δεξαμενή με νερό.
Ξαφνικά ο Σωκράτης του βουτάει με δύναμη το κεφάλι μέσα στο νερό. Ο Πλάτωνας ξαφνιάζεται. Πάει να το βγάλει, αλλά ο Σωκράτης επιμένει. Μετά από λίγη ώρα το βγάζει σκασμένος.
Δάσκαλε τρελλάθηκες? Εγώ σε ρώτησα πως θα έχω στη ζωή μου αυτό που θέλω και εσύ πήγες να με πνίξεις.
Όταν αυτό που θες στη ζωή σου το θες τόσο πολύ όσο αυτή την ανάσα, τότε θα το έχεις, του απαντάει ο σοφός δάσκαλος.
Αυτό θα πει δέσμευση".
Απόσπασμα από το Δώρο του Στέφανου Ξενάκη.