Είχα διαβάσει για την Γαλάζια λίμνη και ήταν στη λίστα με τα μέρη που θέλω να επισκεφτώ.
Μια Κυριακή από αυτές του φθινοπώρου που ποντάρεις στον καιρό, θα είναι καλά και θα πάμε ή θα βρέχει και θα μείνουμε στο χουχούλιασμα του σπιτιού, οργανώσαμε αυτή την εξόρμηση.
Ποντάραμε και κερδίσαμε, ο καιρός ήταν υπέροχος.
Ξεκινήσαμε το πρωί, για να έχουμε όλη την μέρα μπροστά αλλά και γιατί είμαστε πρωινοί τύποι εκ φύσεως. Μια Κυριακή από αυτές που οι υποχρεώσεις των παιδιών τους κράτησαν πίσω στη πόλη κι έτσι ξεκινήσαμε σε ένα αυτοκίνητο 4 άτομα, 2 ζευγάρια, με τις μουσικούλες μας να παίζουν, τα καφεδάκια μας να αχνίζουν και τους χάρτες ανοιχτούς έτοιμους για εξερεύνηση. Αν και πλέον χρησιμοποιηούμε το GPS για όλα, εξακολουθώ να είμαι παραδοσιακή και να θέλω να ανοίγω τον χάρτη. Με βοηθάει να προσανατολιστώ καλύτερα.
Από τις φωτογραφίες που είχα δει η Γαλάζια λίμνη είναι ένας από τους προορισμούς που μοιάζουν βγαλμένοι από παραμύθια. Βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της χώρας και σε ελάχιστη απόσταση από την πόλη του Κιλκίς μια λίμνη με χαρακτηριστικά σμαραγδένια νερά και καταρράκτες, βουτηγμένη μέσα στο πράσινο και λουσμένη στο φως του ήλιου. Για να φτάσετε εκεί θα πρέπει να πάρετε το δρόμο προς την Αξιούπολη και από εκεί να συνεχίσετε για τα χωριά Κούπα και Φανός. Έπειτα ακολουθήστε τις πινακίδες προς τους Καταρράκτες.
Φτάνοντας, αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση μέσα στο χωριό Σκρα για να απολαύσουμε τον ελληνικό καφέ στην πλατεία του χωριού. Δίπλα στο καφενείο βρίσκεται το Μουσείο Α' Παγκοσμίου Πολέμου της μάχης του Σκρα. Ένα μικρό μουσείο, ιδιαίτερα φροντίσμένο, μέσα στο οποίο μπορείς να νιώσεις την τόλμη και την γενναιότητα των προγόνων μας, οι οποίοι πολεμούσαν στα Ελληνικά βουνά.
Βλέποντας τις σφαίρες και τα όπλα τους νιώθεις αυτή την συγκίνηση, την ευγνωμοσύνη για αυτούς τους ανθρώπους που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της πατρίδας μας, όπως διάβασα στο γράμμα μέσα στην κορνίζα:
"Ωραίο για την λευτεριά το αίμα σου να χύνεις και στις ερχόμενες γενιές παράδειγμα να δίνεις"
Μετά την επίσκεψη στο μουσείο ξεκινήσαμε για τη μικρή λίμνη Σκρα ή αλλιώς "Γαλάζια Λίμνη"
που οφείλει το χρώμα της στους απολιθωμένους οργανισμούς που βρίσκονται στον πυθμένα της.
Φτάνοντας, αφήστε το αυτοκίνητο στο ανοιχτό πάρκινγκ και ακολουθήστε το πέτρινο μονοπάτι και τα πλατιά σκαλοπάτια που βγάζουν σε ένα καταπράσινο ξέφωτο δίπλα στο ρέμα του Κοτζά-Ντερέ.
Στη συνέχεια, περάστε το ξύλινο γεφύρι πάνω από τα ορμητικά νερά του δάσους και διαλέξτε ένα από τα δύο μονοπάτια που θα σας φέρουν μπροστά σε ένα υπερθέαμα της φύσης, τους μικρούς και μεγάλους καταρράκτες.
Σε αυτό το σημείο είναι που κλείνεις τα μάτια σου και αφήνεσαι στη μαγεία του ήχου από τα αφρισμένα νερά. Ο Sparky δεν συγκρατήθηκε και βούτηξε στα νερά χωρίς δεύτερη σκέψη. Συνεχίστε στο χωμάτινο δρομάκι και πολύ σύντομα θα δείτε τη λίμνη Σκρα. Ενα τοπίο παραδείσιας ομορφιάς, μέσα στο πυκνό δάσος, που σου δίνει την αίσθηση ότι κατοικείται από νεράιδες, όταν πέφτει το σκοτάδι.
Αν είστε τολμηροί μπορείτε να κάνετε την πιο αναζωογονητική και δροσιστική βουτιά που πιθανά έχετε κάνει στην ζωή σας, από το σκοινί με κόμπους που κρέμεται από ένα δέντρο. Οι άντρες της παρέας μας το τόλμησαν. Εμείς οι γυναίκες βγάλαμε τα παπούτσια και περπατήσαμε μέσα στο νερό, αγγίζοντας τον πυθμένα της λίμνης , νιώθωντας αυτή την απόλυτη αίσθηση της γείωσης με τις ρίζες της γης.
Λίγο αργότερα, μετά την πεζοπορία, στήσαμε το κονάκι μας σε ένα όμορφο ξέφωτο, στρώσαμε τις κουβέρτες μας και απλώσαμε τα ταπεράκια μας. Είχαμε αποφασίσει από την προηγούμενη μέρα ότι θα κάνουμε πικ-νικ αντί να φάμε σε κάποια ταβέρνα για να απολαύσουμε ακόμη περισσότερο το παραδεισένιο αυτό σκηνικό.
Και επειδή πικ-νικ χωρίς banner δεν γίνεται, έδεσα από δύο κορμούς τα σημαιάκια που έφτιαξα από εμπριμέ οντουλέ χαρτόνι, ειδικά για την περίσταση.
Φεύγοντας γεμάτοι από εικόνες και απόλαυση, ξεκινήσαμε για τον δρόμο της επιστροφής, με τις μουσικές μας, σιγοτραγουδώντας τους στίχους και έχοντας παρέα μας τα πρόβατα που βοσκούσαν.
Ένα ακόμη ευλογημένο Ελληνικό τοπίο,